In mijn leven zijn er veel verwonderdingen. Zoveel, dat ik er nu een cd over gemaakt heb. Om alvast een idee te krijgen heb ik een filmpje in elkaar geknutseld: Er zijn wat mij betreft twee soorten verwonderen: het gewone verwonderen, waarbij je ziet wat er gebeurt en je afvraagt waarom of hoezo. En één, dat vind ik het leukste verwonderen, waarbij je met de onbevangenheid van een kind naar dingen kijkt en er niet per se iets van vindt. De ‘Loesje’- manier van naar het leven kijken: mooi hè, alles? Voor de duidelijkheid in mijn verhaal noem ik ze even type 1 en type 2 verwonderdingen. Aan te raden…

Mijn eerste blog zei ik al dat ik altijd een sorry-meisje geweest was. Gelukkig was dat maar deels zo, anders was ik waarschijnlijk nooit meer op een podium gaan staan. Maar voor het deel dat het wel geldt wil ik vertellen waar dat vandaan kwam. Er is momenteel namelijk (eindelijk!) nogal wat media-aandacht voor dit onderwerp. En aangezien ik mij jarenlang een roepende in de woestijn heb gevoeld, wil ik nu ook wel een boekje open doen. In de hoop dat er nu eindelijk iets zal veranderen. In 1989 ging ik naar het conservatorium met het idee: gezellig, samen muziekmaken. Dat bleek een erg naïeve verwachting te zijn. De eerste…

Als kind wist ik al dat veel geld verdienen niet het hoofddoel van mijn leven zou worden. Krom liggen voor een mooi huis, grote auto en status; het is niet aan mij besteed. Belangrijker dan maatschappelijk succes vind ik, voor mezelf, dat ik dingen kan doen waar ik blij van word en er het liefst ook nog anderen blij mee kan maken. En zo komt het misschien dat ik me nog steeds een meisje voel en veel van het grote-mensen-leven lekker aan me voorbij laat gaan. Natuurlijk heb ik gewoon een leven met verantwoordelijkheden en andere grote-mensen-dingen, maar ik merk dat mijn leven toch wat afwijkt van het gemiddelde. Ik…

Vandaag geen sorry voor het zware onderwerp. Mijn generatie en de oudere hebben geleerd dat je vooral een ander niet tot last moet zijn en niet teveel moet praten over je problemen. Best lastig voor iemand die verbaal incontinent is als ik. Ik zie dat de jongere generaties er totaal anders mee omgaan en dat vind ik heel positief. Want wat als je gewoon kunt vertellen over iets wat je overkomt. Dan kun je jezelf zijn en hoef je geen toneelstukje te spelen. Ik denk dat de meeste problemen in de wereld op te lossen zijn door echt naar elkaar te luisteren. Zonder (voor)oordelen en verwijten. Zie je, wereldvrede is…

In de afgelopen weken heb ik een boek ontdekt waarvan ik baalde dat ik het niet eerder heb ontdekt. Ik zou willen dat iedereen dit leest. Zoveel mensen hebben hiermee te maken! Vandaag dus een heel persoonlijk verhaal omdat “Vet belangrijk” is voor mij en voor al die anderen die, net als ik, niet voor hun lol dik zijn.Waarschuwing: het is geen gezellig verhaal, maar aan het eind komt het toch een beetje goed, dus overweeg het maar om door te lezen. Het begint met aanleg. Ik was vroeger op school altijd al groter en zwaarder terwijl ik niet heel anders at dan andere kinderen. Thuis aten we gezond; er…

Vandaag weer een serieus onderwerp. Discriminatie. Meestal gaat het dan over huidskleur, maar er zijn zoveel meer redenen waarom mensen kunnen worden gediscrimineerd. Eigenlijk alles wat afwijkt van “de norm”. En dát vind ik (naast kwalijk) het meest interessant, want: wie bepaalt die norm? Volgens mij is er vaak sprake van groepsdruk. Iemand in de groep wijst de weg en de rest volgt. Ik heb al vaak gemerkt dat veel mensen geen mening hebben, maar later toch meegaan in wat iedereen doet. Als kind deed ik dat meestal niet en dat botste vaak. Op de lagere school heb ik iets meegemaakt wat mijn kijk op groepsdynamiek voor altijd heeft bepaald.…

Het is Pasen: de wederopstanding van Jezus. En: het is Pasen: de wederopstanding van Marie & Antoinette! Ze bestaan weer en hebben enorm veel zin de wereld weer een beetje mooier te gaan maken met hun liedjes. En is er een beter moment dan Pasen? De tijd van nieuw leven. Lente. Zoals ze ook zingen: er huppelt een konijntje in de wei. Je ziet het meteen voor je. Leven, dat is toch best een dingetje. Je doet het gewoon en je denkt er meestal niet zo over na. Want als je dat wel doet weet je ook weer dat het eindig is. Iets wat we weten, maar toch liever niet.…

Een verhaal van mijn blog van maart 2021: Van de week was ik bij Annelies. Annelies is een pianiste die ik ken van het conservatorium in Amsterdam. Zij was daar docent, maar niet de mijne. Ik had contact met haar omdat ze de zus was van een vriend van mijn ouders. Ze was leuk; grappig en excentriek. Ze was de enige docent die haar kamer gezellig had gemaakt en dat typeert haar helemaal. En nog steeds. Want sinds 2013 woont Annelies hier in Brabant op een gesloten afdeling. Ze woont hier omdat ze dementeert. Ze herkent niemand meer, behalve haar favoriete begeleidster. Helaas kan ze geen noot meer spelen of…